Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Κωνσταντίνος Επαμεινωντίδης: Το εισιτήριο για ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα αποκατάστασης στον κόσμο!



«Σιγά μην ξαναπατήσω το πόδι μου σε αυτή την πόλη...ούτε με σφαίρες!». Αυτή ήταν η σκέψη που έκανα έξω από το δικαστικό μέγαρο της Λαμίας, ένα φθινοπωρινό μεσημεράκι του 1994, όντας επισκέπτης για πρώτη φορά στην ένδοξη αυτή πόλη. Και για να προλάβω τις πονηρές σκέψεις...όχι, δεν ήμουν κατηγορούμενος! Τον ταξιτζή έκανα, για μια φίλη μου δικηγόρο. Μετά από περίπου 2 χρόνια, ένα ζεστό απογευματάκι στις αρχές του Οκτώβρη του 1996, κατάλαβα το νόημα της διαχρονικής φράσης «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις!». Έχοντας τελειώσει το στρατιωτικό μου πλέον, είχα στα χέρια μου ένα «περίεργο» πτυχίο Αγγλικού Πανεπιστημίου και την απόφαση του ΙΤΕ (ας είναι ελαφρύ το χώμα που το σκεπάζει) που με κατέτασσε στο Γ’ εξάμηνο της Σχολής Φυσικοθεραπείας του ΤΕΙ Λαμίας. Βρισκόμουν ακριβώς στο ίδιο σημείο, έξω από το δικαστικό μέγαρο και ενθυμούμενος την σκέψη που είχα κάνει, γέλασα δυνατά και αυτοφασκελώθηκα!

Οι πρώτες μέρες στο Τμήμα Φυσικοθεραπείας του ΤΕΙ Λαμίας ήταν αναγνωριστικές, το τμήμα είχε ξεκινήσει να λειτουργεί μόλις 1 χρόνο πριν και οι υποδομές...ας πούμε ότι ήταν αντίστοιχες με τις υποδομές που έχει η Σαουδική Αραβία για την τέλεση χριστιανικών μυστηρίων! Παρ’ όλα αυτά,  παρατήρησα ότι μαζί μου είχαν έρθει και κάποια νέα παιδιά ως καθηγητές, ορισμένα δε ήταν μικρότερα από εμένα σε ηλικία, τα οποία έδειχναν μια απίστευτη διάθεση να παρουσιάσουν κάτι καινούργιο, να ανανεώσουν το σκουριασμένο πρόγραμμα σπουδών και να ξεκινήσουν μια προσπάθεια βελτίωσης των υποδομών. Όπως είναι λογικό στην σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα, τα εμπόδια που στήθηκαν μπροστά τους για να μην πειραχτεί το status quo ήταν μεγάλα, αλλά πραγματικά αυτή η γενιά καθηγητών άλλαξε την πορεία αυτής της σχολής, την οποία με περηφάνεια βλέπω να παρουσιάζει πλέον το μοναδικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα φυσικοθεραπείας στην Ελλάδα.

Πίσω στα δικά μου...
Υπήρξα πολύ τυχερός στη διάρκεια των σπουδών μου στο Τμήμα Φυσικοθεραπείας του ΤΕΙ Λαμίας, γιατί οι δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε για να έχουμε πρόσβαση στη γνώση, μας έκαναν πιο δυνατούς και μας πείσμωναν. Δουλεύαμε ομαδικά και προσπαθούσαμε να μοιραστούμε όλες τις πληροφορίες. Ουσιαστικά χωρίς βιβλιοθήκη και χωρίς πρόσβαση στο διαδίκτυο, ήταν πραγματικός άθλος το να ολοκληρώσεις μια εργασία της προκοπής. Κοιτάω τώρα κάποιες φωτογραφίες από το κτήριο της βιβλιοθήκης, από τα εργαστήρια και τις αίθουσες που γίνονται τώρα τα μαθήματα και ζηλεύω!  Μετά από 3 σχεδόν χρόνια αλυσίδων, προόδων και αμέτρητων ταξιδιών πήγαινε-έλα Λαμία-Αθήνα (από την παλιά εθνική οδό!), έφτασε η άγια εκείνη ώρα της αποφοίτησης. Πτυχίο αριθμός 19. Ακόμα θυμάμαι την απόλυτη ικανοποίηση καρφωμένη στο πρόσωπο της μητέρας μου. Τόσοι κόποι, τόσα έξοδα έπιασαν τόπο! 

Η επαγγελματική μου σταδιοδρομία είχε ξεκινήσει πριν αποφοιτήσω. Έκανα το «αγροτικό» μου κι εγώ σε διάφορες ομάδες ποδοσφαίρου και μπάσκετ (οι «πιστολιές» που έφαγα ακόμα με θυμώνουν), καθώς και στις πονεμένες σπονδυλικές στήλες των άτυχων συγγενών και φίλων. Η μητέρα μου ακόμα έχει να το λέει ότι μετά από κάθε σεμινάριο που παρακολουθούσα, οι τεχνικές έπρεπε να δοκιμαστούν «στου κασίδη το κεφάλι», δηλαδή στην ίδια. Ναι, ναι! Ζει ακόμα η μαμά, αν και ο τελευταίος ορθοπαιδικός που είδε μια μαγνητική της μέσης της, λιποθύμησε.

Τελειώνοντας λοιπόν τη σχολή, έπρεπε να παρθεί η μεγάλη απόφασις. Πού θα κάνει το παιδί το φυσικοθεραπευτήριό του; Αθήνα; Καλαμάτα; Έχοντας έντονες τάσεις φυγής από την πρωτεύουσα, πήρα την απόφαση να ξεκινήσω την καριέρα μου στα άγια χώματα της Μακεδονίας, στην ιστορική Βέροια, αναζητώντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής (αν και κάποιοι κακόβουλοι θα σας πουν ότι το έκανα εξαιτίας της γυναίκας μου, αλλά ποιος τους ακούει;). Στα επόμενα 8 χρόνια εργάστηκα σκληρά, εκπαιδεύτηκα εις διάφορες μεθόδους θεραπείας, κι επειδή δεν είχα κοντά τη μαμά για να τις δοκιμάσω, την πλήρωσαν κάποιοι άτυχοι ασθενείς. Καθώς η κλινική εμπειρία μεγάλωνε, μεγάλωναν και οι φιλοδοξίες. Το 2008, μαζί με φίλους άλλων ειδικοτήτων (ορθοπαιδικοί, εργοφυσιολόγοι, προπονητές), δημιουργήσαμε την ομάδα του SportsClinic Thessaloniki, η οποία είχε ως σκοπό τη δημιουργία ενός αθλητιατρικού κέντρου που θα κάλυπτε τις ανάγκες επαγγελματιών και ερασιτεχνών αθλητών.  Εκεί ξεκίνησε και η ενασχόλησή μου με την αποκατάσταση μετά από προηγμένες χειρουργικές επεμβάσεις, όπως η μεταμόσχευση αυτόλογων χονδροκυττάρων, η εμφύτευση μηνίσκων κ.α. Το 2013 επιλέχθηκα από το Aspetar Orthopedic & Sports Medicine Hospital στο Κατάρ, για να εργαστώ ως Senior Physiotherapist. Εκεί εργάζομαι με επαγγελματίες αθλητές από όλο τον κόσμο και συμμετέχω στο σχεδιασμό και την λειτουργία του Cartilage Center of Excellence του νοσοκομείου. 

Στα μελλοντικά μου σχέδια βρίσκονται, η ολοκλήρωση ενός κλινικού διδακτορικού, η έρευνα γύρω από την άμεση φόρτιση των χονδροκυττάρων μετά την μεταμόσχευση και...οι ελληνικές παραλίες!
 
"Αυτά λοιπόοον... α!...και μια συμβουλή προς τους νέους φυσικοθεραπευτές από έναν παλιόγερο. Αν μέσα από το πέρασμά σας από ΑΥΤΗ τη σχολή, αγαπήσατε πραγματικά τη Φυσικοθεραπεία, τότε έχετε καθήκον να εμπλουτίζετε συνεχώς τις γνώσεις σας, να παλεύετε για την καθιέρωσή σας και να μην σας απογοητεύει το «εχθρικό» περιβάλλον εργασίας εκεί έξω. Μην περιμένετε να σας δοθεί κάτι εύκολα στην αγορά εργασίας. Θα παλέψετε για να το κερδίσετε. Και να ξέρετε πως η φράση «οι καλοί δεν χάνονται ποτέ» ισχύει. Για να το λέω, κάτι ξέρω!"